Bracia!  Przypominam wam Ewangelię,  którą wam głosiłem. Przyjęliście ją i w niej trwacie. Przez nią też jesteście zbawieni, jeśli zachowujecie ją w takiej postaci, w jakiej ją głosiłem. Przede wszystkim przekazałem wam to, co sam przyjąłem, że Chrystus  umarł za nasze grzechy  zgodnie z Pismem, że został pogrzebany i trzeciego dnia zmartwychwstał zgodnie z Pismem. (1 Kor 15,1-4)

Drodzy Parafianie!

Niech Zmartwychwstanie Chrystusa napełnia Wasze serca pokojem, przynosi głęboką radość, pomnaża miłość, rodzi nadzieję i umacnia wiarę.

Niech siła wielkanocnego orędzia przemienia nieustannie oblicza Waszych serc, abyście promieniejąc blaskiem tajemnicy Zmartwychwstania nieśli życie tam, gdzie panuje śmierć, światło tam – gdzie panują ciemności, zgodę i pojednanie tam – gdzie niepokój i brak przebaczenia. Chrystus Zmartwychwstał!

Życzą Michalici

Prawdziwie, Ten był Synem Bożym.

Trudno jest ująć w jakiekolwiek klamry całą liturgię Wielkiego Ty­godnia. Nie jest to zresztą potrzebne. Jedynie prag­niemy skupić się na konkretnych tematach.

Wypowiedź setnika i jego ludzi - „Prawdziwie, Ten był Sy­nem Bożym" - niejako zamyka czytanie Pasji (Ewangelia dłuższa). Stanowi końcowy akord rozgrywającego się na Golgocie dramatu i wzywa do głębokiej refleksji nad stanem naszego ducha.

„Odpuście tym, którzy zgrzeszyli przeciw wam, aby i Pan prze­baczył wasze grzechy, bo jeśliby kto zachował gniew lub nienawiść względem nawet jednego człowieka, będzie obchodził Wielkanoc na swoje nieszczęście; w tej bowiem świętej Komunii nie będzie wraz z Piotrem spożywał życia, ale z Judaszem śmierć" (Anonim z IX w.)